استراتژی های بین المللی پرورشی  FCI

• مقدمه

هدف از تولید مثل سگ، پرورش سگ های سالم به لحاظ ذهنی و جسمی می باشد. سگ هایی که زندگی طولانی توام با شادی داشته باشند که این موضوع هم به نفع صاحبان آن ها و هم به نفع خود آن ها می باشد.تولید مثل سگ می بایست به صورتی انجام پذیرد که سلامتی و تندرستی توله و مادر را ارتقا بخشد.دانش،صداقت و همکاری در دو سطح ملی و بین المللی یک اصل پایه در پرورش سگ می باشد. پرورش دهندگان می بایست به جهت تاکید بر اهمیت ترکیب سگ ها و انتخاب سگی مخصوص برای تولید مثل، مورد تشویق قرار گیرند.

اعضای سازمان FCI و طرف های قرارداد آن می بایست به صورت سالانه برای پرورش دهندگان دوره های آموزشی برگزار کنند. آموزش پرورش دهندگان نسبت به وضع قوانین سختگیرانه و مطالبات تند و تیز در زمینه تولید مثل سگ، از ارجحیت برخوردار است، زیرا این مطالبات سختگیرانه می تواند به راحتی منجر به کاهش تنوع ژنتیکی در نژاد، محروم سازی نمایندگان نژادهای برتر و کاهش همکاری با پرورش دهندگان وظیفه شناس گردد.

پرورش دهندگان و کلوپ های پرورشی می بایست برای همکاری با دانشمندان در زمینه مسائل مربوط به سلامت ژنتیکی تشویق شوند و برای جلوگیری از جفت گیری سگ هایی که منجر به دنیا آمدن توله های ناسالم می گردند، حمایت شوند. هر سگی که برای زاد و ولد استفاده می گردد یا به جهت بیماری های ارثی مورد بررسی قرار می گیرد، می بایست دارای میکروچیپ یا تتو باشد. پرورش دهندگان می بایست استاندارد تولیدمثل و پرورش سگ را به عنوان راهنمایی برای ویژگی های مخصوص هر نژاد حفظ کنند و از هرگونه اغراقی در این زمینه جلوگیری کنند.

• تنها سگ هایی که سلامت آن ها به طور عملی و کلینیکی ثابت گردیده و دارای تطبیق نژادی خاصی هستند، می بایست برای تولیدمثل مورد استفاده قرار گیرند. به عنوان مثال تنها از سگ هایی استفاده شود که به هیچ گونه بیماری جدی یا نقص جسمانی مبتلا نیستند.

۲.۱  اگر از سگی استفاده شود که وابستگان نزدیک آن از یک بیماری یا نقص جسمانی موروثی رنج می برند، آن سگ می بایست تنها با سگ هایی جفت گیری نماید که در خط خونی آن ها احتمال ابتلا به آن بیماری یا نقص وجود نداشته باشد یا درصد وقوع آن بسیار پایین باشد. اگر تست DNA  برای چنین بیماری ها و نقص هایی در دسترس باشد، می بایست به جهت جلوگیری از جفت گیری دو سگ حامل بیماری، حیوانات تولیدمثل کننده مورد آزمایش قرار گیرند.

۲.۲.از جفت گیری سگ هایی که به واسطه اطلاعات در دسترس،خطر بیماری های جدی یا نقص های جسمانی یا نقص توله را افزایش می دهند ، می بایست جلوگیری گردد.

۲.۳ تنها سگ هایی با طبیعت سالم و برتر در نژاد مورد نظر می بایست برای تولیدمثل انتخاب گردند.

این بدان معناست که تنها از سگ هایی استفاده شود که نشانه هایی از اختلالات رفتاری را در قالب ترس بیش از حد یا رفتار خشونت آمیز در مواقع عادی (یا شرایطی که سگ هر روز با آنها برخورد دارد) از خود نشان ندهد.

۳- برای حفظ و گسترش تنوع ژنیتیکی نژاد می بایست از تولیدمثل و زایمان بیش از حد جلوگیری شود.

جفت گیری میان خواهرها و برادرها , مادر و فرزند یا پدر و فرزند نباید به هیچ وجه صورت گیرد . به عنوان یک توصیه کلی می توان اظهار کرد که هیچ سگی نباید در طول مدت پنج سال بیش از ۵% تعداد توله های ثبت شده در جمعیت آن نژاد زاد و ولد کند . اندازه جمعیت نژاد می بایست هم در سطح ملی و هم در سطح بین المللی بررسی گردد، علی الخصوص در نژادهایی با تعداد کم.

۴-نتایج آزمایش (مثبت یا منفی) فنوتیپی می بایست در فهرست های آزاد در دسترس باشد . از نتایج این آزمایش ها می بایست برای کمک به انتخاب و ترکیب سگ های مولد استفاده گردد.

۴.۱.ارزش تولید مثل طبق نتایج آزمایش ها می بایست به صورت کامپیوتری ثبت گردد تا سبب سهولت در انتخاب حیوان تولید مثل کننده از نظر ظاهر فنوتیپی و نوع ارثی مشخص شده آن گردد. به عنوان یک قانون کلی، ارزش تخمین زده شده یک تولید مثل در یک جفت گیری می بایست بهتر از میزان متوسط آن برای تولید مثل باشد.

۴.۲.آزمایشات می بایست تنها برای بیماری ها و نژاد هایی صورت پذیرد که بیماری در آنها دارای اثر زیادی بر سلامت سگ ها می باشد.

۵.از نتایج آزمایش های DNA که جهت تشخیص بیماری های موروثی صورت می گیرند، می بایست برای جلوگیری از تولید سگ های بیمار و ریشه کن کردن آن بیماری ها استفاده کرد .سگ هایی که حامل بیماری ارثی بازگشتی هستند، می بایست تنها با سگ هایی تولید مثل کنند که حامل آن بیماری نیستند.

۶.هرسگی می بایست قادر به جفت گیری به صورت طبیعی باشد. از تلقیح مصنوعی نباید برای غلبه بر ناتوانی های جسمی یک سگ استفاده کرد. اگر سگ ماده به دلیل فیزیک یا آناتومی ارثی اش قادر به زایمان طبیعی نیست، می بایست از تولیدمثل بعدی اش جلوگیری به عمل آید. همچنین اگر سگ ماده به خاطر قوه ذهنی یا بیماری agalactia (عدم تولید شیر) قادر به مراقبت از توله های تازه تولد یافته اش نباشد ، می بایست از تولید مثل بعدی آن جلوگیری بعمل آید.

۷.مسائل سلامتی که به وسیله آزمایشات DNA  یا برنامه های آزمایشی قابل تشخیص نمی باشد، می بایست در برنامه های تولید مثل یک نژاد خاص از تاثیر برابری برخوردار باشند.

۸.در قالب یک قانون کلی، برنامه تولید مثل نباید از قانون ۵۰% نژاد پیش روی کند. حیوان تولیدمثل کننده می بایست از بهترین نیمه جمعیت آن نژاد انتخاب گردد.

۹.بزرگ کردن توله ها به همراه تغذیه درست ، تاثیرات محیطی، برقراری ارتباط با والد ماده، پرورش دهنده و دیگر افراد در زمینه گسترش هوش اجتماعی و واکنش آن ها به محیط، می بایست در هر تولید مثل یک اصل مهم به شمار رود.

منبع:

http://fci.be/en/Breeding-42.html