?مطلب چهارم: در تمام کشورها و مناطق کویری بخاطر حاصل خیز نبودن سرزمین ، انسانها برای امرار معاش خود از شکار استفاده می کرده اند ، و برای بیرون از بُرد تیر از سگ شکاری استفاده می کرده اند. و شرع مقدس فقط شکار سگ دوره دیده برای شکار را حلال معرفی کرده است ‌، ولی تصریح کرده نباید همین سگ شکاری هم وارد خانه و اطاق شود، و حق اختلاط با خانواده ندارد، چون حامل انواع نجاسات است و یا در معرض حمل انواع مکروبها است. بعلاوه سگ به زمین ادرار نمی کند به اشیا ادرار می کند ،و اگر سگ در فضای محدود مثل خانه حضور داشته باشد اشیای پیرامون در معرض نجس شدن است .
? پس نتیجه فقهی این مطلب چهارم این است که اگر در روایات اهلبیت (ع) تکرار شده سگ نجس است بدین معنا است که سگ طوری با نجاسات رابطه دارد عادتا ممکن نیست بدنش حامل نجاسات نباشد .
هنوز روایتی پیدا نکرده ام که بفرماید:((سگ نجس العین است)) این واژه از کجا در آمده !
باید فضلا کمک فرمایند تا منشاء این عنوان پیدا شود. تمام روایات دال بر نجاست سگ مستعد حمل به این است که چون سگ همیشه با نجاسات سرو کار دارد، لذا بدن سگ عادتا ممکن نیست خالی از نجاست شود. و اگر در روایات فرموده اگر بدن سگ مرطوب باشد و یا دست و یا لباس شما مرطوب باشد و با بدن سگ تماس داشته باشد باید بشوئید ، یعنی چون همیشه با نجس سر و کار دارد و اما این که سگ نجس العین باشد در کدام روایت است؟!
? ادامه دارد …