از امام صادق (ع) پرسیدم سگ به ظرف آب دهان زده ، فرمود: ظرف را بشوئید . در این روایت هم سخن از شستن ناشی از نجس بودن دهان سگ است که همیشه نجس می خورد، از کجا در میاید مبداء نجاست سگ نجس العین بودن سگ است، و اگر خرگوش هم کارش نجس خوری بود باز امام می فرمود ظرف را آب بکشید .
و اما روایت ۴ که بخش باقی مانده از همان خبر اول است چون حسین ابن سعید ، حماد ، حریز در هر سه آمده ” و عن الفضل عن العباس ” هم همان عن الفضل ابوالعباس است که تصحیف شده است و امام هم در هر دو روایت امام صادق(ع) است ، که صاحب وسائل خیال کرده طریق دیگری است .
در این روایت هم امام فرمود
(( باقیمانده آبی که گربه ، گوسفند ، گاو ، شتر ، الاغ ، اسب و قاطر و وحوش و درندگان خورده اند همه محکوم به طهارت است اما باقیمانده سگ رجس و نجس است.
با آن وضو نگیرید ، بریزید بیرون و ظرف آنرا اول خاک مالی کنید سپس با اب بشوئید.)) در این روایت هم معلوم است چون بین حیوانات حرام گوشت فقط سگ است که هم رابطه تنگاتنگ با نجاسات دارد و هم رابطه تنگاتنگ با انسان , و اطراف دهان سگ بخاطر چربی خوری اش همیشه روغنی است و فقط با خاک و صابون تطهیر کاملش ممکن است ، و چون در قدیم صابون همیشه در دسترس نبوده شرع مقدس خاک را توصیه فرموده است،
و اثری از این معنا در این روایت دیده نمی شود که دلالت کند منشاء نجاست سگ نجس العین بودن آن است .نه خیر، سگ تنها حیوان غوطه ور در مزبله ها و ظروف آشغال و میته(لاشه حیوان مرده) و خون است ، و از طرفی با انسان رابطه دارد لذا امام (ع) هشدار داده تمام بدن سگها نجس است چون به نجس خورده نه اینکه خودش یک نجاست ذاتی و عینی دارد.
? ادامه دارد …